آنها که آمده بودند کمیل حضرت امیر (ع) را زمزمه کنند اشک ریزان در غم فراق مردی مظلوم گریستند و یاد او را گرامی داشتند ؛ همان که ناباورانه از کنار مردم ایران اسلامی پرکشید.
به گزارش روابط عمومی سازمان حج و زیارت؛ نمی دانند مسرور باشند از حضور در کنار بهشت نبی (ص) و ائمه بقیع یا حزن و غم داشته باشند از پرواز ناباورانه رییس جمهور محبوب ، مظلوم و همراهانش.
دو سه روزی می شود که به مدینه النبی آمده اند اما چه آمدنی. اما با چه حال و روزی.
خانم میانسالی که از تهران همراه با همسرش به سفر حج تمتع مشرف شده می گوید: با وجود اینکه مسرور و خرسندیم از حضور در سرزمین وحی و پایان انتظار چند ساله برای رسیدن به پیامبر رحمت و مسجد الحرام، اما زمانی که می خواستیم به عربستان پرواز کنیم با حزن فراق آقای رییسی مواجه بودیم و با همسرم نیت کردیم که از ثواب این حج به ایشان و سایر شهدا نیز تقدیم کنیم.
اشک می ریزند در کمیل و با ندای یا حسین یا حسین یا زهرا یا زهرا ، شهدا را در این دعای عرفانی در مدینه النبی یاد می کنند. یاد سید الشهدای خدمت و همراهانش را .
مداح که از دیار امام رئوف آمده است هر بار که نام آیت الله رییسی و شهدا را صدا می زند بغض می کند و اشک امانش نمی دهد.
نه تنها مداح دعای کمیل بلکه تک تک زایرانی که ندای يَا رَبِّ يَا رَبِّ يَا رَبِّ و يَا غِياثَ الْمُسْتَغِيثِينَ را می خوانند اشک ریزان شهدای خدمت را یاد می کنند.
پیرمردی که با سختی میان جمعیت نشسته است و عکس کوچک شهدای خدمت را در دست دارد در میان کمیل حضرت امیر (ع)با آنها زمزمه می کند و می گوید: «باورم نمی شه سید خدا، باورم نمیشه دیگه نیستی، دلمون برات خیلی تنگ می شه »
و این است مردمی بودن و مردمی رفتن همانند سید ابراهیم رییسی و همراهان ایشان.